KARUGTONG NG BUHAY KO

AKDA NI JIMI JURADO

(MULA SA KUWENTO NG PAG-IBIG NI ROMMEL SANCHEZ)

“Minsan...umiibig tayo sa di inaasahan pagkakataon. Umiibig tayo sa isang panahong walang nakakaalam kundi ang tadhana...o...sa isang sitwasyon na mismong tayo ay di maniniwala na ito ay mangyayari sa buhay...sa pag-ibig. Paano ka makakaalpas sa lalim ng damdamin o sa isang pag-iibigang di sadya ng tadhana? Kaya mo kayang tanggapin ang sakit ng pagpapaalam kung ang bawal na pag-iibigan ay kakailanganin na ng panahon na wakasan o tapusin ang pagmamahalang di kailanman maaangkin ang puso ng bawat isa?”

Alas singko ng madaling araw noon...Breaktime ni Rommel sa pabrikang kanyang pinagtatrabahuan. Nakaupo siya sa madilim na bahagi ng kanilang kantina. Ramdam niya ang lamig ng panahon habang ipinapahinga niya ang pagod na katawan sa mahamog at malambot na sopa..Hindi niya alam kung bakit sa tuwing susubukan niyang ipikit ang mga mata...may isang anyo ang kusang sumusulpot sa kanyang imahinasyon. Isang napakagandang anyo ng nilalang, na siyang gumising sa kanyang puso sa matagal na pagkakahimlay.

Nagsimula ang lahat ng pagbabago sa takbo ng kanyang buhay….ang masiglang pagpintig muli ng kanyang puso...noong makilala niya si Lourdes.

At kanya pang natatandaan, isang tawag sa telepnono nung umagang iyon, nag-umpisa ang lahat.Hindi lingid sa kanyang mahal ang tunay niyang pagkatao. Sinabi niya ng walang pag-aalinlanganang isang bagay na sadyang napakahirap tanggapin. Pero kahit na meron ng nagmamay-ari ng puso niya...tinanggap pa rin siya...at ang pag-ibig niya ng buong pagtitiwala at pagmamahal.

Naging masaya ang bawat araw na lumipas habang kanilang pinagsasaluhan ang tamis ng kanilang pagmamahalan. Tila wala ng puwedeng humadlang pa sa kanilang suyuan sa bawat araw na daraan.Pitong buwan na lang ang ilalagi niya dito sa Taiwan. Matatapos na ang pinirmahan niyang kontrata...at alam niyang dito na rin matatapos ang isang napakagandang kabanata ng kuwento ng kanyang pag-ibig. Isang masakit na katotohanan na kailangan niyang tanggapin. Sobrang sakit kung iisipin....alam niyang matatagalan bago niya lubos na makalimutan ang mga alaala na pinagsaluhan na at pagsasaluhan pa nila.

Sa puso niya isisilid ang mga alaalang iyon...at ito ang magiging karugtong ng kanyang buhay. Tunay ang pag-ibig niya .....at alam niyang tunay rin siyang minamahal ng kanyang mahal.

“Mahal na mahal kita. Alam kung labis akong masasaktan sa paglalayo natin...Kahit di man kita maangkin..ang alaala mo'y karugtong na ng buhay ko...”

Ang mga katagang ito ang siyang babaunin niya sa kanilang paglalayo. At kung sila'y payagan ng tadhana na pagtagpuhin ang kanilang mga landas muli...

alam niyang tao lang siya...

marupok...

handang umibig at ibigin...

kahit ito man ay bawal.